چرا همسر شما شبیه والدین شما است ؟

آیا دوران کودکی شما زندگی زنا شویی شما را تحت تاثیر قرار داده است ؟

شاید هیچ چیز به این اندازه نا راحت کننده نباشد که روزی متوجه شوید به رغم سال ها تلاش برای فرار از روز های نا کار آمد کودکی خود ، امروز دو باره به نوعی با همان مسائل در گیر شده اید . اخیرا خانمی که دختر یک مادر انتقاد گر و پر توقع بود ، با من در باره ی ازدواج خود که دو دهه به طول انجامیده بود ، صحبت می کرد :

« هنوز که هنوز است احساس نا توانی در انجام درست کار ها را دارم . متاسفانه انگار من با مادر خود ازدواج کرده ام و هرگز نتوانسته ام احساس شایستگی را از نظر همسر خود به دست بیاورم . هرگز احساس نکردم که از نظر او دوست داشتنی هستم ، همان طور که هیچ گاه این حس را از مادر خود نیز دریافت نکرده ام . »

چند وقت پیش هم مردی با مضمونی مشابه برای من ای میل ارسال کرده بود :

« از نظر ظاهری همسر من و مادر من هیچ وجه مشترکی با هم ندارند . همسر من ریز اندام و بلوند ، تحصیل کرده ، امروزی و با فرهنگ است که مادر سبزه رو و درشت اندام من هیچ کدام از این خصوصیات را ندارد . اما هر دوی این ها مدام از من انتقاد می کنند . از نگاه مادر ، من هیچ کاری را خوب انجام نمی دادم اما برادر بزرگ من همیشه عالی بود . همسر من همیشه با چهره ای حاکی از نا امیدی و نا راحتی که برای من به صورت کامل آشنا است ، سعی دارد بر من تسلط یابد . »

چه گونه ممکن است با وجود این که در سطح هوش یاری خود از دست مادر ( یا پدر ) خود گریخته اید ، دو باره با آن ها ارتباط بر قرار کنید ؟ پاسخ این کار ها در نظریه ی دل بستگی و الگو های نا هوش یار ذهنی نهفته است . پژوهش های روان شناختی نشان می دهند که روابط اولیه به ویژه رابطه با مادر ، نه تنها بر نحوه ی ارتباط ما با دیگران در دوران بزرگ سالی – روابط عاطفی و سایر روابط – تأثیر دارد ، بلکه نسخه های درونی سازی شده یا الگو های کار کرد درونیِ همان روابط را مجددا خلق می کند .

خلاصه این که ، کودکان دل بسته ی ایمن که مادرانی داشته اند که به آن ها عشق می ورزیده و با آن ها هم نوا بوده است ، در بزرگ سالی نگاه مثبتی به خود دارند ، به راحتی وارد روابط صمیمانه می شوند ، آن ها نگران تنها ماندن یا طرد شدن نیستند . در مقابل کودکانی که دل بسته ی نا ایمن هستند ، مادرانی همیشه نا سازگار داشته اند ، این کودکان ممکن است دل بستگی های مضطرب یا دو سویه داشته باشند ، اما کودکانی که مورد غفلت مادر واقع می شده یا رفتار های خصمانه ای از جانب مادر تجربه کرده اند ، به احتمال زیاد دچار دل بستگی اجتنابی شوند . به نظر کیم بارثو لو میو افرادِ با دل بستگی مضطرب در روابط خود همیشه دچار اشتغال ذهنی هستند ؛ آن ها دید گاه منفی نسبت به خود دارند و به دنبال کسب تایید دیگران هستند . آن ها در روابط خود افرادی نیاز مند و مطالبه گر هستند و مدام از یک رابطه ی عاشقانه به رابطه ی عاشقانه دیگری وارد می شوند .

دل بستگی اجتنابی منجر به دو رفتار متفاوت می شود ؛ « ترس » و « طرد » . افراد اجتناب کننده ی ترسو خود پنداره ی منفی دارند ، آن ها منفعل و وا بسته هستند ؛ خواهان صمیمیت می باشند اما از این که دیگران به آن ها آسیب و صدمه بزنند ، می ترسند . این افراد در زمره ی افراد دشوار برای همسران خود محسوب می شود زیرا علائم پیچیده و در هم و بر همی نشان می دهند . فرد اجتنابی طرد کننده خود پنداره ی مثبت تری دارد و دارای چنین باور هایی است : ” من نیازی به روابط عاطفی نزدیک ندارم . داشتن حس استقلال و خود کفایی برای من مهم تر از هر چیزی است و ترجیح می دهم به جای این که من به دیگران وا بسته باشم آن ها به من وا بسته شوند . “

ما به عنوان انسان ، به طور نا خود آگاه به سوی امور آشنا حرکت می کنیم . افراد دارای دل بستگی ایمن در ارتباطات اولیه ی خود آموخته اند که انسان ها دوست داشتنی ، قابل اعتماد و قابل اتکا هستند . اما برای آن دسته از ما که دارای دل بستگی نا ایمن هستیم ، امور آشنا قلم روی خطر ناکی محسوب می شود .

پژوهش گران نشان داده اند که در روابط افراد دارای دل بستگی نا ایمن ، یک همسر سو ء بر داشت می کند و همسر نا ایمن به چاره جویی و حتی نادیده گرفتن متوسل می شود . آن ها خاطر نشان می کنند که افراد دارای دل بستگی مضطرب در نظر اول جذاب به نظر می رسند ؛ اشتغال ذهنی آن ها ممکن است با خود افشایی و گشودگی اشتباه گرفته شود ، که همین امر برقراری رابطه را تسهیل می سازد . به طور مشابهی ، افراد دارای دل بستگی اجتنابی به نظر مستقل و قوی می رسند .

در مجموعه ی آزمایش هایی ، پژوهش گران کشف کردند که افراد دارای دل بستگی اجتنابی – به رغم این واقعیت که به دنبال روابط عاطفی نیستند – ارتباط چشمی زیادی دارند و بیش از افراد دارای دل بستگی ایمن از لمس کردن استفاده می کنند تا در موقعیت های مربوط به همسر یابی جذاب تر به نظر برسند . آن ها برای این که یک حال و هوای مشترک در این مواقع درست کنند و انزوا جویی خود را کاهش دهند ، از شوخ طبعی استفاده می کنند . الگو های کار کرد درونی  نه تنها نحوه ی عمل ما را شکل می دهند بلکه نحوه ی به یادآوری این اعمال را هم تحت تأثیر قرار می دهند . جفری سیمفون و همکاران وی متوجه شدند که این امر زمانی مشکل تر می شود که الگو های کار کرد درونی دو همسر از هم متفاوت باشند .

این پژوهش گران پس از تعیین نوع دل بستگی زوجین ، تعارض اصلی رابطه ی آنها را شناسایی کردند و سپس از آن ها خواستند که به رفع تعارض خود بپردازند ، در حالی که پژوهش گران از آن ها فیلم می گرفتند . بلا فاصله پس از بحث درباره ی تعارض ، میزان حمایت یا فاصله ی هیجانی افراد اندازه گیری شد . هفته ی بعد همان سوال ها مجددا از آن ها پرسیده شد . پژوهش گران دریافتند که هرچه افراد پریشانی بیش تری را در تعارض های خود تجربه می کنند ، الگوی کار کرد درونی آن ها بیش تر فعال می شود . به عنوان مثال ، افراد دارای دل بستگی اجتنابی با پریشان شدن در طول رفع تعارض ، احساس مورد حمایت بودن کم تری نسبت به هفته ی قبل گزارش کردند . پژوهش گران به این نتیجه رسیدند که وا کنش افراد به روابط « خاطرات تعامل های فیلتر شده توسط الگو های کار کرد درونی آن ها » است .

منبع :

https://www.psychologytoday.com/us/blog/tech-support/201405/why-your-partner-may-be-your-parent

فرم در خواست ترجمه ء متون تخصصی روان شناسی و مشاوره