افراد خود شکوفا ، چه ویژگی هایی دارند ؟ ؛ بخش اول

داشتن درکی کار آمد تر نسبت به واقعیت و روابط رضایت بخش تری با آن

آبراهام مزلو اظهار می دارد که افراد روان رنجور ( افراد نا سالم ) درک درست یا مؤثری از جهان ندارند ، آن ها شناخت نا درستی درباره خود و جهان دارند .

توجه داشته باشید که آبراهام مزلو بر رشد سالم تأکید دارد ، که رشد سالم امری معمول برای انسان های رشد یافته است ، نه آن طور که زیگموند فروید اظهار داشته ، روان رنجور خویی امری معمول در همه انسان ها است . با بررسی هایی که از بافت های اجدادی مان انجام دادم ، دریافتم که روان رنجور خویی پیامدی جهانی نیست که همه انسان ها آن را تجربه کنند .

روان رنجور خویی چیست ؟

همان طور که آبراهام مزلو گفته نیاز های روان رنجوری عبارت است از : میل به تسلط یا تسلیم دیگری شدن . این ها مکانیسم های غالب خود محافظتی هستند که نتیجه ی تحت مراقبت بودن می باشند ( نار ویز ، 2014 ) . وی هم چنین به میل برخی افراد به درد اشاره می کند . به نظر من ، این میل معلول ترومای اولیه است .

آبراهام مزلو به چگونگی رشد کودک سالم اشاره ای نمی کند اما این همان چیزی است که ما در آزمایش گاه بررسی می کنیم . ما اهمیت آشیانه ی تکامل یافته را ارز یابی می کنیم که به نظر می رسد برای رشد بهینه بسیار ضروری می باشد ( و به دنبال بررسی روان رنجور خویی نیستیم ) . افرادی که در کاشانه ای پرورش یافته اند ، کم تر روان رنجور بوده اند و کم تر درباره ی چه گونگی داشتن زندگی خوب سر در گم هستند ، ما می توانیم در جوامعی که خانه ها تکامل یافته اند آن ها را ببینیم و به صورت معمول کم ترین آسیب را به کودکان خود وارد می سازند ( نار ویز ، 2014 ، 2015 ، 2016 ) . در این جوامع ، افرادِ فاقد ادراک مناسب ، شانس زیادی برای بقا ندارند .

پذیرش خود ، دیگران و طبیعت

افراد خود شکوفا ، خود و دیگران را همانطور که هستند می پذیرند ، بدون شکایت و انتقاد . آن ها با هر چیزی ، عصبانی نمی شوند یا احساس تهدید نمی کنند . به نظر من ، این نشانه ی رشد عصبی مناسب است ( فقدان وا کنش پذیری در مقابل استرس در عصب واگ یا سیستم HPA ) . به عنوان مثال آبراهام مزلو به این نکته اشاره می کند که چه گونه والدینی که به خود شکوفایی رسیده اند ، می توانند بدون دخالت یا کنترل در رشد فرزندان خود ، به شکوفایی آن ها کمک کنند . این همان شیوه ی معمول پرورش کودکان در جوامع شکار چی ( جمع کننده گروه های کوچک ) است ( هولیت و لامب ، 2005 ) . والدین و اعضای جامعه بر این تصور هستند که کودک روحی دارد که رشد او را هدایت می کند و اگر در رشد او دخالت شود ، آسیب زیادی بر کودک وارد می شود .

خود انگیختگی : سادگی ، طبیعی بودن

افراد خود شکوفا ، سنتی نیستند . آبراهام مزلو این گونه می نویسد :

” آن ها به راحتی با واقعیت ارتباط بر قرار می کنند ، روی کرد نزدیک تری به پذیرش و خود انگیختگی دارند به این معنی که نوعی آگاهی برتر از تکانه ها ، تمایل ها ، ایده ها و واکنش های فردی خودشان دارند “. در میان SBHG ، خود انگیختگی امری غالب است ، آن ها هیچ نقش یا مطالبه­ای از افراد ندارند . گروه ، زمان اندکی را صرف جمع آوری و شکار می کند ، که در این فعالیت هم افراد به میل خود می توانند شرکت کنند یا شرکتی در آن نداشته باشند ؛ به جای این ، آن ها زمان زیادی را صرف اجتماعی شدن می کنند ، آن ها شوخی می کنند ، می رقصند ، آهنگ می خوانند و داستان می گویند .

مساله محوری

افراد خود شکوفا معمولا به جای اینکه خود محور باشند مساله محور هستند . دید وسیع تری نسبت به زندگی دارند ، مرجع بزرگ تری دارند که به آن ها آرامش خاصی می دهد ، آن ها بر مأموریت زندگی تمرکز دارند که مشتق از حس وظیفه یا تعهد آن ها است .

در 99 در صد از ما ، آرامش امری معمول است ، زیرا این ساختار عصبی آرامش است که زیر ساخت شخصیت را تشکیل می دهد . با این حال ، ممکن است اجداد ما به طور کلی فاقد هدف بزرگی بوده باشند . برخی از این گروه ها هرگز نگران چنین چیز هایی نیستند ( اوریت ، 2009 ) ، در حالی که برخی از آن ها اهداف بزرگی دنبال می کنند ( بومیان استرالیایی ) .

منبع :

https://www.psychologytoday.com/us/blog/moral-landscapes/201802/self-actualization-are-you-the-path

فرم در خواست ترجمه ء متون تخصصی روان شناسی و مشاوره